Het is vrijdagmiddag 29 juni, rond de klok van vieren, als een grote groep Bokk’nrieders zich heeft verzameld op de parkeerplaats bij Morshuis. Lachende gezichten en volgepakte tassen geven aan dat het fietsweekend op punt staat te beginnen. Dit keer gaan ruim twintig renners mee, inclusief fotograaf en chauffeur van de materiaalwagen: Gerrit Maathuis.
Nadat de fiets van Peter en auto van Marc zijn bewonderd, worden de laatste spullen ingeladen. Bier, brood en barbecue (de 3 B’s) kunnen daarbij niet ontbreken. Het wachten is dan alleen nog op Eddie en iets voor half vijf komt hij aangereden met een grote tas op zijn stuur. “Mijn vrouw leest altijd de mail” is zijn verklaring voor het feit dat de vervroegde vertrektijd hem niet bekend was. Dan wordt het startschot gegeven voor vertrek. Als eerste vertrekken de busjes en even daarna volgt de rest. Twee auto’s reizen over Duitsland; het merendeel kiest ervoor om binnen de landsgrenzen te blijven. Plaats van bestemming is het plaatsje Mechelen in Zuid-Limburg, alwaar we gebruik kunnen maken van een groepsaccommodatie die geschikt is voor maximaal 40 personen. Begin van de avond komen we aan en iedereen is onder de indruk van de locatie en de prachtige omgeving. De bergen liggen er prachtig bij en we hebben zin om ze de volgende dag(en) te gaan bedwingen.
Bij het uitladen van de spullen vallen de vele witte emmers op die allemaal in de koelkast worden gezet. Gerald legt ons uit dat hier yoghurt en kwark in zit; een goed middel om te herstellen van de inspanningen die nog moeten worden geleverd. Na een heerlijke maaltijd (bami en nasi), wordt de route en het strijdplan voor de volgende dag doorgenomen. Bas heeft ook uitdraaien gemaakt waarop de gemiddelde stijgingspercentages van de beklimmingen zijn vermeld. Willen we dit eigenlijk wel zien? Erg vrolijk worden we er in ieder geval niet van als we het stijgingspercentage van de Keutenberg zien! Aan het eind van een gezellige avond, sluit “groepsoudste” Harrie iets na middernacht de tap en zoeken we allen onze slaapplaatsen op. De volgende ochtend zal er om 7 uur gestart worden, dus dat betekent ontbijten vanaf zes uur.
De volgende dag wordt er even gemopperd over de houten vloer op de bovenverdieping, deze blijkt er niet alleen erg oud uit te zien, zo klinkt hij ook! Ieder nachtelijk bezoekje aan het toilet was dan ook goed hoorbaar. Desondanks lukt het iedereen om op tijd op te staan en aan tafel te schuiven. Stapelen is het devies! De meesten nemen een boterham met appelstroop of een grote plak krentenbrood; een enkeling smeert gewoon de appelstroop op het krentenbrood! Om 7:00 uur staan we klaar om te vertrekken. Iemand heeft gezien dat Theo (R.) al vroeg bij zijn fiets stond om deze grondig te inspecteren. Zijn professionele en liefdevolle houding ten opzichte van zijn fiets, levert hem dan ook bij enkelen de bijnaam “de kettingfluisteraar” op. Over die ketting van Theo later meer …
Eddie en Peter gaan op zoek naar een geschikte MTB-route en de grote groep zet zich langzaam in beweging. Al heel snel komen we een paar pittige klimmetjes tegen, waaronder de beruchte Eyserbosweg. De groep fietst grotendeels bij elkaar, maar na zo’n twee uur trappen wordt het tempo vooraan behoorlijk opgevoerd. De eerste stop wordt wel gezamenlijk aangedaan en we zoeken een stoel op een terras. Koffie, cola en gebak wordt geserveerd en wil dan ook goed smaken. Als blijkt dat we allen afzonderlijk willen afrekenen, begint de café-eigenaar moeilijk te doen. Afzonderlijk betalen is niet mogelijk; daar heeft hij geen wisselgeld voor. We moeten er maar voor zorgen dat we samen betalen! Uiteindelijk lukt het ons, zij het tegen een behoorlijk nadelige "wisselkoers", te voldoen aan onze verplichtingen.
De pauze wordt overschaduwd door een ongeluk dat zich voor onze ogen afspeelt. Snel wordt hulp geboden door verschillende omstanders, waaronder John die zelfs moet reanimeren. Erg bizar is het dan ook als we even later horen dat hulp voor de man in kwestie niet heeft mogen baten. De vergelijking is misschien niet helemaal op z’n plaats, maar toch moest ik denken aan hetgeen Mart Smeets altijd riep na een (dodelijk) ongeval in de Ronde van Frankrijk: “de Tour stopt voor niemand”...
Bij Theo was tot aan dat moment al twee keer de ketting eraf gelopen en dit bleek een voorbode te zijn voor de rampspoed die hem zou treffen. Bij een kruising, waarbij wij linksaf moesten slaan, rolde de ketting er weer vanaf en kwam helemaal vast te zitten in het achterwiel. Dit gebeurde met een dermate grote kracht, dat alles vast zat en er geen beweging meer in te krijgen was. Een deel van de groep (de 150 kilometer-groep) rijdt verder en de rest blijft bij Theo. Besloten wordt om met de bus een fietsenmaker op te zoeken.
In het plaatsje Berg houdt de 150 kilometer-groep de volgende stop; we hebben inmiddels wel zin in een hapje. We zijn met z’n achten en zetten tafels en stoelen bij elkaar op het kleine terrasje. Bas zet ondertussen de parasol neer en opent deze op zijn eigen vakkundige manier. Hij heeft echter geen rekening gehouden met de afmeting van het terras, met als gevolg dat een stang van de parasol geheel afbreekt op het moment dat deze de glazen afscheidingswand raakt. Bas belooft het te regelen met de eigenaar; de schade blijkt gelukkig mee te vallen. Ondanks dit vriendelijke gebaar van Bas, mogen we ook hier niet afzonderlijk afrekenen! Gelukkig trekt Ben de portemonnee en kunnen wij later bij hem wel met kleingeld terug betalen. Terwijl wij nog aan tafel zitten, zien we dat de 200 kilometer-groep eraan komt. Ze stoppen even, maar besluiten door te rijden om de lange tocht op tijd te kunnen volbrengen. Martin en Richard (K.) blijven achter en sluiten aan bij onze groep; we zijn nu met tien renners. Even later zien we ook de materiaalbus met Gerrit en Theo erin voorbij rijden; blijkbaar is het stalen ros van Theo weer inzetbaar. Nog even twijfelen enkelen onderweg om nog een extra lus naar Vaals erbij te doen, maar uiteindelijk besluit de groep om gezamenlijk naar het huis terug te rijden. Daar wachten Peter en Eddie ons al op met een vriendelijke lach, een kop koffie en … een-minimaal-anderhalf-uur-in-jus-bereide GEHAKTBAL! De biertap wordt al snel buiten neergezet en we genieten van de geleverde prestatie en de voorgeschotelde lekkernijen.
Nadat iedereen zich heeft omgekleed, wordt ’s avonds de barbecue aangezet. Op twee verschillende pannen wordt de maaltijd bereid. Eén van de pannen is bestemd voor het vlees, de andere pan is bijna te klein voor een combinatie van spekjes, uien, kriel-aardappeltjes, champignons, worteltjes en doperwtjes. De naam van dit gerecht ben ik vergeten, maar dat het goed smaakte weet ik nog wel! Ook deze avond verloopt in ontspannen en gezellige sfeer. Dat ontspannen wordt soms letterlijk genomen: Gerrit zit languit met zijn hoofd achterover op de bank, waardoor het lijkt alsof hij via het plafond naar de TV zit te kijken. Nadat studio Sportzomer is afgelopen (Cancellara wint de proloog!), gaan we met z’n allen aan de lange tafel zitten. De (sterke) verhalen gaan over en weer en stuk voor stuk gaat een ieder naar bed. Aangezien ik het zelf niet heb gedaan, weet ik niet hoe laat het licht is uitgedaan.
De laatste dag alweer. Deze keer geen ontbijt om zes uur ’s ochtends; rust, reinheid en regelmaat (de 3 R’s) is ook voor wielrenners niet verkeerd. Aan de ontbijttafel komt zelfs de yoghurt en kwark voor de dag en ik moet toegeven dat dit niet verkeerd smaakte. Een tochtje naar Vaals en terug staat vandaag op het programma, al met al een kleine 45 kilometer. Het venijn zit hem in de staart; de beklimming naar het Drielandenpunt. We gaan koffiedrinken bij een restaurant met een zeer toepasselijke naam: De Bokkerijder. Het restaurant serveert heerlijk gebak en stijgt helemaal in ons aanzien als we hier eindelijk wel afzonderlijk mogen betalen!
Na afloop van de pauze wordt een groepsfoto gemaakt bij een bord met de naam van het restaurant erop. Gerrit toont zich hierbij een vaardig (of is het ongeduldig?) fotograaf: “ie moet er zelf voor zorg’n da’j op de foto komt!”.
Na terugkeer wordt er gedoucht, omgekleed, opgeruimd en nog even wat gegeten. Er is groente- en tomatensoep en broodjes en die smaken erg goed. De terugreis verloopt zeer voorspoedig en bij Morshuis in Albergen worden de fietsen en tassen weer uitgeladen.
Na het verregende weekend in Sauerland vorig jaar, beseffen we dat we het dit jaar super getroffen hebben. De sporen van de zon zijn dan ook goed zichtbaar in de gezichten en op de armen en benen van de renners. Een blijvend aandenken aan een schitterend fietsweekend!
