Wielerweek Alpe d'Huez
Zaterdag 18 juni: Grand Départ
Eindelijk, het is zo ver! Vandaag begint onze fietsweek in de Franse Alpen. We hebben er lang naar uitgekeken en iedereen heeft zich zo goed mogelijk voorbereid. Voor de één betekende dit veel kilometers rijden en voor de ander een aantal kilootjes kwijt raken. Om vijf uur ’s ochtends verzamelen we ons op de parkeerplaats bij Morshuis, klaar voor de ‘Grand Départ’.Als we iets later wegrijden, zien we nog net Tonnie Braakhuis op de fiets voorbij komen en ons uitzwaaien. Via Duitsland bereiken we in de loop van de ochtend Luxenburg, waar we benzine tanken en aanleggen voor de eerste pauze. Een aantal Bokk’nrieders zoekt een beschut plekje langs de kant van de parkeerplaats om wat overtollig vocht weg te brengen.De reis gaat verder via de ‘Route du Soleil’ in Frankrijk en dat betekent dus tol betalen. Maar we krijgen wel waar voor het geld; de wegen zijn goed begaanbaar en in het geheel niet druk. Ook al hebben we niet afgesproken om in colonne te rijden, blijken we met z’n allen redelijk dicht in elkaars buurt te rijden. Onderweg of tijdens een pauze zien we elkaar en kunnen we even bijkletsen.
Het weer is niet goed onderweg; diep in Frankrijk krijgen enkelen zelfs een flinke stortbui over zich heen. Ze zetten de auto’s onder een overkapping en blokkeren daarmee de enig nog overgebleven plek. Een auto met Frans kenteken wil hier parkeren, maar met gebarentaal wordt aangegeven dat dit echt niet gaat lukken. De arme Fransman moet noodgedwongen de auto op een onoverdekte plek zetten en verlaat van schrik de rest van de middag de auto niet meer!Rond half vijf ’s middags naderen we onze eindbestemming: Oz-en Oisans. We rijden door het bekende plaatsje Allemond en de navigatie stuurt ons nog een flink stuk de bergen in. Aangekomen op de plaats van bestemming wacht ons een onaangename verrassing: de huisjes zijn alleen bereikbaar via een aantal lange en steile trappen. Hoe krijgen we alles naar boven? Vooral de meest noodzakelijke spullen zijn namelijk nogal zwaar: de praattafels, inklap-bankjes en vaten bier.
De fietsen worden van de auto’s gehaald en naar de huisjes gebracht, net als de tassen met fiets- en persoonlijke spullen. We besluiten vervolgens de bus zo ver mogelijk de ski-piste op te rijden, zodat we zo min mogelijk hoeven te lopen met hetgeen in de auto staat. Uiteindelijk lukt het om alles binnen te krijgen door met z'n twintigen de krachten te bundelen. De koelkasten worden in beide huisjes volgepakt, de slaapplekken ingericht en we verzamelen ons daarna in het grootste huisje voor het eerste glaasje bier.Op het menu staat bami en nasi, met saté en gehaktballetjes. Iedereen laat het zich goed smaken en de avond wordt gezellig afgesloten. Het enige dat ons enige zorgen baart zijn de weersvoorspellingen voor de komende dagen; deze zijn niet al te best.
Zondag 19 juni: De eerste (klim)kilometers!
De eerste nacht in een vreemd bed zit erop. De meesten hebben goed geslapen, maar dat is ook niet verwonderlijk na de vermoeide dag van gisteren. Toch heeft niet iedereen aan één stuk kunnen slapen. Marcel, die zelf in de kelder van ‘Chalet 17’ slaapt, heeft alle toiletbezoekjes kunnen tellen van de mensen op de bovenverdieping. En in ‘Chalet 18’ klagen de mannen die in de kelder slapen over de vloerverwarming die constant aan staat, waardoor ze met brandende voeten wakker zijn geworden.
In allebei de huisjes wordt gezamenlijk ontbeten en Martin komt de voorraad inspecteren. Vanwege de kans op regen, later die dag, willen we niet al te laat vertrekken. Uiteindelijk wordt het toch nog 10:30 uur, omdat er eerst koffie wordt gedronken en Martin uitleg geeft over het gebruik van het eten en de keukenspullen. En dan is het zover, we kunnen gaan fietsen.
Onze eerste meters op de fiets voelen goed aan; we hebben er zin in! Aangezien we op hoogte zitten, moet er eerst zo’n 8 kilometer worden afgedaald naar de voet van de berg. We rijden over een prachtige stuwdam bij Allemond richting Bourg d’Oisans, op weg naar onze eerste echte beklimming: La Bérarde. Vanwege het slechte weer de afgelopen dagen, blijkt onze geplande route niet door te kunnen gaan. De weg is ergens halverwege afgesloten wegens gesteente op de weg en gevaar voor vallend gesteente. Ook blijkt de tunnel bij Lac du Chambon dicht te zitten en dat is slecht nieuws voor onze geplande koninginnerit op dinsdag.
We besluiten de berg tot zover we kunnen te beklimmen om daarna te draaien en door te rijden naar de Alpe d’Huez. We willen wel eens ervaren hoe steil deze berg is; met name de eerste bochten. We vangen op dat we ‘slechts’ vijf bochten hoeven te rijden, dus dat valt nog wel mee. Ondertussen zijn Eddie en Theo naar het dorp gereden, op zoek naar een fietsenmaker. Eddie heeft problemen met de achterderailleur en Theo met één van zijn shifters.De Alpe d’Huez begint, zoals we al vreesden, gelijk erg steil. Tot overmaat van ramp blijken ‘de vijf bochtjes’ er veel meer te zijn. We rijden namelijk tot aan bocht 5 en aangezien de Alpe d’Huez vanaf de eerste bocht (nummer 21) aftelt, krijgen we niet minder dan 16 bochten voor onze kiezen!
Vanaf het plaatsje Huez, vlak onder de top van de berg, maken we een doorsteek richting Oz-en-Oisans. Dit blijkt een prachtige weg te zijn, waar we fraaie foto’s kunnen maken en ons rustig kunnen opmaken voor de laatste klim van de dag. We moeten immers nog weer naar boven waar onze huisjes staan. De ongeveer 8 kilometer blijken nog behoorlijk pittig te zijn; enkele stukken zijn bijna 15%.Voor de eerst trek kunnen we yoghurt nemen, slaatje en soep en we laten het ons goed smaken. De gehaktballen bewaren we voor hetgeen nog komen gaat. Later op de dag eten we samen en praten nog lang na over onze eerste kilometers in de prachtige Franse Alpen.
Maandag 20 juni: Klein maar fijn!
Vandaag zal eerst een stuk met de auto afgelegd moeten worden om op de plaats van bestemming te komen. Ondanks dat deze ‘slechts’ op zo’n 60 kilometers afstand ligt, verwachten we een autorit van ongeveer twee uur! We zullen immers over de Glandon heen moeten en dat gaat nu eenmaal niet zo snel. (Later in de week zullen we zien dat het toch echt wel snel kan …). Tijdens de eerste kilometers over de Glandon zijn we onder de indruk van het uitzicht, maar ook van de schijnbaar pittige klimkilometers. We zien veel wielrenners onderweg; van goed-getraind en soepel doortrappend, tot aan ‘kansloos’ en zwoegend harkend. Eén dame, van niet-geringe omvang, maakt het zelfs zo bont dat ze vanuit stilstand letterlijk omvalt op het moment dat wij haar passeren met de auto. Aangezien de dame in kwestie vergezeld is van een mede-fietser, hoeven we de auto niet te verlaten voor eerste hulp. Vlak voor de top van de Glandon gaan we rechtsaf naar de Col de la Croix de Fer en de uitzichten zijn hier nog mooier dan het eerste deel van de tocht. We stoppen even op de top. Een Engelse fietsploeg met pech wordt nog snel even geholpen met wat materiaal uit onze bus. Na een "thanks, you safed the day" dalen we de Croix de Fer af naar een parkeerplaats waar we de fietsen afladen.
We zoeven naar beneden en sturen Saint Jean de Maurienne in, waar we tot de ontdekking komen dat we Harrie missen. Hij heeft de afdaling net iets rustiger gedaan en daardoor gemist welke afslag de groep heeft genomen. We proberen telefonisch contact te maken met hem en met Gerrit, want ook de bus zijn we uit het oog verloren. Gelukkig weten we beide heren voor het donker terug te vinden, waarna we onze tocht kunnen vervolgen. Vanuit Pontamafrey start de beklimming van een soort ‘mini Alpe d’Huez’: La Lacets de Montvernier. De 18 haarspeldbochten liggen op een afstand van 3,5 kilometer en het uitzicht is geweldig. Op de terugweg drinken we koffie bij een restaurantje in het dorp. Hier wordt ons drie verschillende soorten gebak voorgezet en na afloop krijgen we zelfs nog een lekkernij ‘van het huis’. Het zijn een soort langwerpige oliebollen. Ze smaken ook werkelijk zo; slechts de poedersuiker ontbreekt.
Vanaf hier moeten we weer een stukje omhoog naar de parkeerplaats met onze auto’s en daar aangekomen zetten we de fietsen erop voor de terugweg. Vandaag meer kilometers in de auto dan op de fiets, maar deze waren wel heel erg fraai! Na het avondeten zijn we allen getuige van een levendige discussie tussen Gerrit en Martin over de kwaliteit van het meegebrachte brandhout. Volgens Gerrit is dit veel te vochtig, maar Martin beweert bij hoog en laag dat hier niets mis mee is. We willen een einde aan de onzekerheid en Marc en Nico halen een stapeltje houtblokken op uit de bus. Voor de vuurkorf wordt een plekje gezocht en wij kunnen vanaf het balkon meekijken hoe de brandstapel vakkundig wordt opgebouwd. Het blijkt dat Martin een behoorlijke voorraad aanmaakhoutjes heeft meegenomen en deze zorgen ervoor dat alles brandt; dus ook de al-dan-niet-te-vochtige houtblokken!
De geplande Cyclo Marmotte van de volgende dag laten we niet doorgaan. De weersvoorspelling is slecht en het blijkt dat de top naar de Galibier afgesloten is, wel is de tunnel onder de top geopend. Tevens is de tunnel bij lac du Chambon tussen de Galibier en de Alpe d’Huez afgesloten. We zoeken op internet naar actuele informatie en we zoeken contact met ‘thuisbasis’ Erik Masselink. Er schijnt een alternatieve route te zijn aan de andere zijde van Lac du Chambon, waardoor de afdaling van de Galibier gewoon mogelijk moet zijn. We besluiten om dit op de rustdag verder uit te zoeken en morgen de Glandon en Croix de Fer te beklimmen.
Dinsdag 21 juni: Alternatief programma
De wekker gaat af om zes uur deze ochtend. Dit vanwege ons geplande vertrek van 7:30 uur, maar we zullen weer moeten improviseren vandaag! In onze geplande fietsrichting wordt vanaf het middaguur regen voorspeld en we besluiten de tocht van donderdag te gaan rijden met daarin de beklimming van de Col d’Ornon. Al snel blijkt dit een goede beslissing te zijn geweest, want het weer is goed en we beginnen aan een prachtige tocht.
Het eerste stuk is een lange afdaling richting Grenoble. Omdat we op een drukke weg rijden met veel vrachtverkeer, moeten we achter elkaar rijden. Zodra we ook maar even naast elkaar gaan rijden, worden we getrakteerd op één of meerdere claxons van voorbij rijdende Fransosen. Na enige tijd komen we bij het bordje: ‘la Mur’ en Nico merkt op dat dit ‘niet best klinkt’. Dit klopt, want wat volgt is een niet te lange maar erg steile beklimming. De verderop in de route opgenomen, ruim 20 kilometer lange, beklimming van Col d’Ornon is erg mooi. Stukken vals plat worden afgewisseld met iets steilere gedeeltes. We rijden als het ware vanuit een dal, omringd door hoge bergen aan beide zijden. Bovenaan de berg kunnen we pauzeren en een colaatje drinken; dat smaakt best!
Als iedereen boven is en uitgerust maken we ons op voor de afdaling naar Bourg d’Oisans. Een werkelijk adembenemend mooie afdaling waarover we het met z'n allen eens zijn. En ook vandaag eindigen we met de slotklim naar onze huisjes. Al met al een pittig dagje, maar met de barbecue en rustdag in het verschiet, kunnen we dit goed aan. We laten ons ’s avonds de barbecue goed smaken en de meesten maken het behoorlijk wat later dan de voorgaande dagen. Morgen kunnen we immers uitslapen!
Woensdag 22 juni: “Rustdag”
Rustdag! Het weer wordt met de dag beter en er worden al plannen gemaakt om te gaan zwemmen vandaag. Arnold, John, Gerrit en Marc gaan vandaag de alternatieve route van de Cyclo Marmotte checken om er zeker van te zijn dat deze de volgende dag door ons kan worden gereden. Een groepje Bokk’nrieders gaat zwemmen en een groepje gaat per auto naar de top van de Alpe d’Huez. Het toezicht bij het zwembad blijkt nogal streng te zijn, want men mag niet zwemmen zonder ‘korte, nette’ broek. Dit betekent dus geen sportbroek, waardoor Ben een nieuwe zwembroek moet kopen om een frisse duik te nemen.
Theo heeft een nieuwe fiets nodig, omdat hij bij zijn eigen Stevens scheurtjes in het frame heeft geconstateerd. Bij de fietsenmaker in Bourg d’Oisans staan een aantal prachtige Pinarello-Dogma’s. De duurste exemplaren kosten ruim 90 euro per dag. De leenfiets van Theo zit daar wel wat onder, maar het worden omgerekend ‘dure kilometers’ die hij morgen gaat maken! In de loop van de middag krijgen we een berichtje door van Marc: “Heren, bereid jullie er maar op voor. De Cyclo Marmotte kan doorgaan. Alternatieve route is goed begaanbaar. Het gaat dus door! Het zal een warme dag worden en dat betekent nog meer drinken dan al aanbevolen wordt. Na het eten, wat weer voortreffelijk smaakte, krijgen we uitleg van Arnold over de route en de groepsverdeling. Omdat we over twee chauffeurs beschikken (Gerrit en Harrie), verdelen we ons in twee groepen en kan iedereen zijn spullen in de juiste auto leggen. Deze avond gaan we op tijd naar bed, omdat we morgen om 6:00 uur willen vertrekken voor onze koninginnerit.
Donderdag 23 juni: La Marmotte "It giet oan!”
Het ‘Gutenmorgen Sonnenschein’ klinkt vandaag al om vijf uur in onze oren. Het gaat dus echt gebeuren. Hiervoor hebben we ons voorbereid en al die kilometers gereden in het voorjaar; we hebben er zin in! Na het ontbijt zoeken we de spullen bij elkaar en nemen het mee naar de auto’s. Een paar auto’s rijden ook naar beneden, zodat we ’s avonds niet weer de laatste, vervelende klim naar onze huisjes hoeven te doen. We maken nog een paar foto’s en om exact zes uur beginnen we aan onze monstertocht: La Marmotte!
De eerste beklimming van de dag is de Glandon. Deze hebben we eerder in de week al met de auto gedaan en we weten dus al enigszins wat ons te wachten staat. Gelukkig blijkt de berg minder steil als vanuit de auto en de temperatuur is heel aangenaam. We zien op de toppen van de omringende bergen dat de zon steeds meer bereik krijgt. In relatief rustig tempo wordt er naar boven gefietst. Halverwege de Glandon besluit Marcel terug te gaan naar het huisje; hij heeft te veel last van zijn hamstringblessure en wil vandaag de boel niet forceren. Erg jammer, maar waarschijnlijk een juiste beslissing om de ‘schade’ niet te vergroten. De A-groep en de B-groep treffen elkaar op de top van de Glandon en er worden verschillende foto’s gemaakt.
We kunnen een banaantje nemen uit de bus en de bidons worden weer gevuld. We doen een jasje aan en beginnen samen aan de lange afdaling. Vanaf hier wordt koers gezet naar de Col du Télégraphe. De A-groep trekt er behoorlijk aan en de B-groep besluit om iets te temporiseren en laat zich wat afzakken. Door een lekke band onderweg, verliest de B-groep de anderen helemaal uit het zicht en vanaf dit punt rijden de A- en B-groep hun eigen tocht. Tijdens de beklimming van Col du Télégraphe is het erg warm. Sommige rijders krijgen heel hete voeten, doordat deze opzwellen vanwege de hitte. Onderweg zien we dat je met een auto wel degelijk snel een berg op kunt rijden. Een mix aan Porsche’s, Ferrari’s en Lamborghini’s racen ons voorbij en scheuren met donderend geweld de bochten door. Bovenaan de beklimming is een restaurantje waar we cola drinken en als de groep compleet is kan de doortocht worden gemaakt naar Col du Galibier.
De derde berg van de dag "Col du Galibier" is voor de meeste renners ook de zwaarste. Dit komt door de lengte, de hoogte en het feit dat we er inmiddels al flink wat (klim)kilometers op hebben zitten. De beklimming is heftig, maar geweldig! Bovenaan gekomen, rijden we tussen de metershoge sneeuw langs de kanten van de weg. Het smeltwater komt ons tegemoet en de temperatuur is flink lager dan op de vorige berg.
Aan top van de Galibier worden weer foto’s gemaakt ; niet alleen door onszelf, maar ook door een professionele fotograaf langs de kant van de weg (www.griffephotos.com).
Zowel de A-rijders als de B-rijders besluiten na de afdaling van de Galibier wat te gaan eten in het dorpje. Voor de A-groep staat friet op het menu; de B-groep gaat voor spaghetti bolognese. Aangesterkt door de maaltijd gaan we op weg naar Bourg d’Oisans en de laatste uitdaging van de dag: de Alpe d’Huez. Onderweg komen we door enkele tunneltjes, waar we de lampjes op de fiets goed kunnen gebruiken. De alternatieve route blijkt goed begaanbaar en de A-groep begint rond 17:00 uur aan de laatste beklimming, de B-groep een uurtje later. Deze keer moeten alle 21 bochten worden bedwongen; er is geen ontkomen aan! In de B-groep zaten nog enkele ‘twijfelaars’, maar uiteindelijk bereikt iedereen de top. De A-groep heeft net de afdaling ingezet, als de eerste B-rijders aan de laatste bochten beginnen. Deze worden nog bemoedigend toegeroepen door de snelle jongens. Al met al een prachtige dag en een geweldige prestatie van iedereen en daar kan op geproost worden!
Vrijdag 24 juni: Bijkomen en opruimen
De geplande tijdrit van vandaag is afgelast. We hebben onze uitdaging gehad en willen ons zitvlees besparen voor nog meer leed. Een paar ‘liefhebbers’ nemen toch de fiets naar het centrum van Bourg d’Oisans waar ze koffie drinken op een terrasje. Voor de laatste keer leggen zij de klimkilometers af op de terugweg naar de huisjes. Een andere groep gaat via Col de Sarenne wandelen in de buurt van de Alpe d’Huez; ook zij genieten nog volop van het prachtige weer en dito uitzicht.
De middag staat in het teken van schoonmaken en opruimen. Veel spullen worden al ingepakt in de auto’s en rond 17:15 uur worden de huisjes geïnspecteerd en ontvangen we onze borg terug. We sluiten de week af met een etentje bij een restaurant met Nederlandse eigenaars “Auberge La Douce Montagne”. Een echt fietsers-restaurant waar in 2008 de Avondetappe met Mart Smeets van de Tour de France is uitgezonden. We kunnen aanschuiven aan een lange tafel die buiten is neergezet. We laten ons de maaltijd goed smaken: soep vooraf, varkenshaas met rijst en friet en een brownie met ijs en slagroom als nagerecht.
Zaterdag 25 juni: Op hoes an!
Om 5 uur beginnen we aan de terugreis naar Albergen, waar we veilig, moe maar voldaan aan het eind van de middag aankomen.
We sluiten af met een laatste toost bij Morshuis en kunnen terugkijken op een zeer geslaagde fietsweek in de Franse Alpen.
Merci à tous!
